Deelproject Medicijnen

De beproeving van zendingswerkster An

Ik stuur u deze nieuwsbrief om u op de hoogte te stellen van onze recente ervaringen tijdens een medische outreach in Siahari, noordelijk Seram in de Molukken. Mijn hart is gebroken om mijn allerliefste vriendin in Indonesië, Ibu An Tasane, die thuis aan mijn zijde heeft gewerkt en sinds mijn aankomst in Ambon, Indonesië, meer dan 30 jaar geleden,  met mij dient in de dorpen. Ik heb al haar kinderen geboren- en grootgebracht zien worden  om de Heer lief te hebben en zij hebben Hem steeds actief gevolgd op hun eigen persoonlijke manier.

An vertrok op dinsdag 17 juni met ons van huis om deel uit te maken van ons ministry team. Het was mijn laatste outreach voordat ik mij zou terugtrekken uit het zendingswerk. We reisden per speedboot van Ambon naar Seram. Toen met een auto gedurende 7 uur over bergweggetjes waarbij we dwars door de jungle gingen naar het dorp Wahai, over de enige hoofdweg in dit gebied. We sliepen ’s nachts na een lange reisdag in de pastorie van de kerk op matten op de grond. Toen vertrokken we op woensdagmorgen  vroeg en lieten mijn auto en de open bestelauto van STTEMA die aan de Bijbelschool was geschonken achter bij de kerk, klommen in een heel grote Mack Truck met onze 30+ dozen, manden, bagage en rugzakken en een ministry team van 14 mensen, onder wie ook An, om de binnenlanden dieper in te trekken waarbij we reisden over modderwegen naar een gebied dat voor onze voertuigen moeilijk berijdbaar was. Een plaatselijke winkelier leende ons de truck en de chauffeur om de bediening te zegenen.

We gingen zo ver als we konden in de grote truck, maar bereikten een punt in de weg dat door de jungle heen was uitgekapt en alleen maar uit natte modder bestond omdat het het regenseizoen is. We stapten uit de truck en zonken onmiddellijk tot onze knieën in de modder. We moesten onze voeten er letterlijk uit sleuren, sommigen moesten hun schoenen die ze kwijt geraakt waren uitgraven. Ik had snorkelschoenen aan en daarom was ik de mijne niet kwijtgeraakt. Prijs De Heer!

Er was een kolossale bulldozertractor met de grote lange schep dwars over de voorkant om de weg schoon en vlak te maken zodat we er overheen konden. De wegwerkers kwamen uit het dorp Siahari, een onbereikte bevolkingsgroep (UPG), waar we juist naar toe wilden om op medisch gebied te dienen en het was ons verlangen om de liefde van Jezus  aan deze animistische verborgen bevolkingsgroep te laten zien. Ze zijn moeilijk fysiek te bereiken, en wel zo dat zelfs Indonesiërs terughoudend zijn om de tocht te maken naar de binnenlanden van deze jungle. Veel van de inboorlingen kenen zelfs de Indonesische taal niet, alleen hun stamtaal.

De werkers en de chauffeur van de enorme bulldozer tractor zeiden dat we op de tractor moesten klimmen en zij zouden ons helemaal naar het dorp brengen! Dat zou in Amerika nooit gebeuren. Ze plaatsten enkele houten planken dwars over de armen die de kolossale schep voorop moesten ondersteunen en zetten al onze spullen op de planken. We klommen erop, 2 boven op de cabine waar de bestuurder in zat, 3 in de cabine met de chauffeur, Kathy bovenop de ventilator van de motor voor de bestuurder en ik stond met één voet onderop de bestuurderscabine en met één voet op de arm van de tractor die de enorme schep omhoog hield.

De tractor gromde toen de wielen van het type legertank gedurende anderhalf uur  draaiden en knarsten door de modder. Ze brachten ons helemaal naar het dorp waar we om 3 uur op die woensdagmiddag aankwamen. De dorpsbewoners stonden allemaal verlegen op een afstand te kijken naar deze vreemdelingen die  voor de eerste keer in de geschiedenis van hun stam, hun dorp, dat een Dusun Siahari genoemd wordt, inkwamen.

Een Dusun is een groep families die bij elkaar wonen en bestaat uit ongeveer 200 mensen. Er zijn 3 of 4 groepen (Dusuns) zoals deze die samen één grotere bevolkingsgroep (UPG) vormen, die hun eigen taal en stamgewoonten hebben en een animistisch geloofssysteem hebben. De Dusuns variëren in grootte en  die nog dieper in het woud wonen en geen Indonesisch kennen, zijn zelfs groter dan dit dorp dat wij helpen. Deze dorpsbewoners zijn de eerste Dusun tot waar de modderweg reikt en de eerste die wij mochten dienen. Ik geloof dat het de deur is naar deze groepen die nog meer de binnenlanden in wonen.

De andere Dusun zijn nog steeds diep verborgen in het dikke gebladerte van de bomen van de jungle, van de lianen en de rimboe waar je alleen maar de paar voetstappen voor je uit kunt zien als  zij een weg openkappen met hun vlijmscherpe kapmessen. Ze zijn nomaden die in de bomen wonen en onderkomens maken van gebladerte en hout, en naar een andere plek in de jungle trekken wanneer iemand in de groep sterft. De mannen dragen een armband met de tanden van voorouders. Zij geloven dat zij daar kracht aan ontlenen om te leven.

Toen we aankwamen begonnen de werkers onze spullen van de tractor af te halen en de dorpsbewoners stonden er alleen maar bij en wisten niet wat ze moesten zeggen of hoe ze moesten reageren. In het verleden waren er alleen maar een paar mensen van buiten naar hun Dusun gekomen en dat waren slechts Indonesiërs. De dorpsbewoners plachten weg te rennen en zich in de jungle te verstoppen als er mensen van buiten kwamen. Dat gebeurde toen Maria en Nyong eerder met een klein team van 6 van onze Bijbelschool waren gekomen. Ons team bestond uit 14 personen! En nu stonden daar in hun midden deze lange mensen met blauwe ogen, sommige met geel haar, rood haar, bruin haar en allemaal met een lichtere huid. Velen van hen verstopten zich in hun hutjes die onlangs door de regering waren gemaakt en loerden naar buiten. Sommige kinderen durfden een beetje dichterbij te komen omdat de nieuwsgierigheid het won van hun verlegenheid en hen ertoe aanzette meer over deze vreemdelingen te weten te komen.

Allemaal hoorden ze namen die anders waren dan de hunne, zagen ze kleding die anders was dan die van hen (en we hadden allemaal schoenen!). Ze zagen een kleine machine lichten ophangen in verschillende hutjes. En deze vreemdelingen maakten foto’s met kleine zwarte doosjes, spraken een taal die niet Indonesisch was en ook niet hun eigen taal. En toen begon een van hen, en dat was ik, tot hun verbazing in het Indonesisch te praten en hen te begroeten. Ze waren zo verbaasd mij te horen praten dat ze, toen ik iets zei, giechelden en precies herhaalden wat ik zei.

De stemming kwam er een beetje in en we begonnen met de taak alles in orde te brengen. We mochten een klein houten huisje gebruiken dat bij de Dusun is gebouwd toen het team daar begon heen te gaan om de kinderen te leren lezen, nu meer dan een jaar geleden. Zo hebben ze nu dit kleine schooltje met één onderwijzer met salaris en twee zonder salaris.

We zetten onze spullen neer in de drie ruimtes met een deuropening zonder deur. Geen van de huisjes of bouwsels had binnen deuren, alleen maar gordijnen of niets in de deuropening. De eerste ruimte in het schooltje werd gebruikt om te registreren, de tweede om de kinderen van schoolleeftijd tot baby’s te wegen en te meten. De derde ruimte diende als kliniek waar twee verpleegsters patiënten zagen en als apotheek waar zij medicijnen kregen. Eén verpleegster is een Indonesische verloskundige en één is een nieuwe Columbiaanse zendelinge op deze Molukse eilanden, Claudia Mendoza.

De dorpelingen zaten op een bank na hun check-up terwijl onze teamleden in de geïmproviseerde apotheek recepten uitschreven: Kathy, een zendelinge/assistent-verpleegkundige en een team van 3 bezoekers uit de V.S.  (HBO studenten) met een farmaceutische opleiding  gingen aan het werk. Nog een verpleegkundige (Indonesische) legde vervolgens aan de mensen uit hoe elk medicijn moest worden ingenomen. We moesten een plaatje gebruiken van de zon en een kip om te laten zien wat ochtend was, als de kippen het dorp wakker maken, om zo duidelijk te maken wanneer het medicijn moest worden ingenomen en hoeveel, omdat ze niet kunnen lezen en schrijven. Een plaatje van een zon op het midden van de dag was voor de middag en een maan in het donker voor de nacht. Eén klein kind van 4 jaar zei: “Ja, ik weet het!” De kippen maken iedereen wakker en maken dan een rommel. Dan ga ik een banaan eten en mijn medicijn innemen.”

Alle kinderen en velen van de ouders kregen medicijnen tegen wormen, een ernstig probleem onder deze kleintjes; als dit niet wordt gediagnosticeerd veroorzaken ze ziekte, ondervoeding en soms de dood. We lieten het hen in feite vlak tegenover  ons innemen zodat we wisten dat de kinderen het zouden doen. Veel kleine buikjes vol wormen zullen beter zijn in de loop van de volgende paar dagen. Dank U Jezus voor Uw liefdevolle vriendelijkheid en zorg voor deze kleintjes die zo in het verborgene leven.

Velen hadden nooit uit een glas met een rietje gedronken en wisten niet hoe ze een pil moesten innemen. Dus scheurden we tenslotte het plastic dekseltje van het glas water af en lieten hen zien hoe je een pil achterop je tong moest doen en hem dan moest doorslikken met water. Zowel de volwassenen als de kinderen hadden er moeite mee. De kinderen gingen er tenslotte eerst op kauwen waarbij ze griezelden van de vieze smaak maar dan tenslotte de pil doorslikten. Ze deden het allemaal! Slechts een paar spuugden de eerste uit en dan moesten we alles helemaal opnieuw proberen. Het was een hele prestatie om te proberen onze instructies op te volgen.

We deden check-ups, telkens bij één gezin. We zagen 8 gezinnen op de woensdag toen we aankwamen, 20 op donderdag en 9 op vrijdag toen we op de middag klaar waren. In totaal zagen we net iets minder dan 200 mensen.
Heel droevig was het dat een renner uit het dorp kwam waar we de nacht hadden geslapen voor we in Sihari (dit is het dorp waar wij onze bediening hadden) kwamen. Nyong kwam naar me toe met de jongen die het nieuws bracht dat het jongste kind van mijn geliefde An, haar 14 jarige zoon Gerson, die een paar maanden geleden door een hond was gebeten, plotseling heel ernstig ziek was geworden  als gevolg van hondsdolheid en om 3 uur die ochtend was overleden, binnen 24 uur nadat hij naar het ziekenhuis was gebracht. De dokter vroeg hem of hij door een hond was gebeten. Gerson zei ja, een paar maanden geleden, maar dat de wond zo klein was dat hij het niet eens aan zijn moeder en vader had verteld. Hij leek voor hem niet belangrijk te zijn. Hij had toen een spuit kunnen krijgen die de rabies had voorkomen maar dat wist hij nu juist niet.

Na overleg met Maria en Nyong begonnen ze onmiddellijk discreet onze spullen in te pakken om de lange tocht terug naar huis te ondernemen, omdat ik wist dat zodra ik het An verteld zou hebben, zij direct naar huis zou willen gaan. Ik nam An mee naar het kleine schuurtje waar we op de vloer sliepen en toen ik haar had gevraagd te gaan zitten moest ik haar vertellen dat haar jongste kind overleden was. Het was een verdriet dat te groot was om te dragen. An zakte in elkaar op de vloer en ik hield  haar lang in mijn armen terwijl zij, al wilde zij het niet, zich dwong dit verschrikkelijke nieuws te aanvaarden…. zo’n grote prijs om te betalen.

Ik stuurde twee mannen, de verloskundige en nog een meisje (een studente van de Bijbelschool die An kende) te voet vooruit door de jungle waardoor de tractor ons had gebracht. An is sterk en liep de hele trip voor de groep uit. Omdat de Heer ons 2 dagen zon had gegeven was de modder hard geworden en opgedroogd. Ze was in staat door te lopen maar was niet op tijd om de boot naar huis te halen. Ze moest op het volgende transport naar huis en naar haar gezin wachten in de pastorie waar ons team een paar dagen eerder had geslapen.

Terwijl we wachtten op de tractor om ons en alle spullen op te halen, verzamelden de dorpelingen zich, schijnbaar vol meegevoel en delend in het verdriet. Joshua vroeg of hij met hen kon spreken. We hadden gezondheidsactiviteiten voor de middag gepland en voor de eerste keer een dienst in het dorp in de avond waarbij de dorpsbewoners enkele traditionele dansen zouden uitvoeren. We moesten dit annuleren omdat we naar huis moesten. Maria stond gereed om te vertalen, maar de dorpelingen zeiden dat zij wilden dat Ibu Donna vertaalde omdat ik steeds de coördinatie van alles had gehad en zij me allemaal hadden ontmoet op weg van en naar de kliniek, maar me niet hadden horen spreken. En zo vertaalde ik terwijl Joshua met hen deelde over Jezus als de hoogste God boven alle andere goden en geesten, de Schepper en Degene die hen kende voor zij werden geboren. We zaten buiten op de grond onder een stuk zeildoek dat opgehouden werd door bamboe stokken.

Ze luisterden intens, mannen en vrouwen, lachten soms om mijn levendige vertolking van het verhaal over Jezus, op andere momenten waren hun gezichten ernstig en probeerden ze echt de boodschap te begrijpen. Op het eind leidde ik hen in gebed dat Jezus niet alleen in hun dorpen zou komen maar ook zou komen wonen in hun hart. Ze baden allemaal een gebed mee om Jezus uit te nodigen terwijl ik hen daarin leidde.

Ik weet dat dit niet noodzakelijk betekent dat elk van hen nu al openbaringskennis van de Zoon heeft. MAAR….. het betekent wel dat hun harten en levens klaar zijn om Hem binnen te laten en de weg te wijzen. Daarom ….. zijn we allemaal zo erg dankbaar dat de prijs die door Jezus werd betaald en de prijs die elk van ons betaalde om daar te zijn, in het bijzonder An, niet voor niets was. Harten werden veranderd en zullen veranderd worden als de levende God zich beweegt onder deze mensen, die voor de wereld onbekend zijn, maar gekend en geliefd door onze hemelse Vader, Zijn Zoon en de kostbare Trooster, de Heilige Geest.

We gingen door met onderwijs over een paar kleinigheden op medisch gebied en elk van de teamleden sprak een kort woord tegen de dorpsbewoners en de leiders van het dorp en een paar mannen stonden op om tegen ons te spreken. Toen ze dat deden konden ze nauwelijks delen wat in hun harten was omdat ze de emotie inhielden om ons te bedanken voor onze komst. Vele keren hadden zij gehoord  dat er hulp maar hen toe zou komen. Maar het was nooit gebeurd.

De onderwijzer van de school vertelde dat hij, toen hij hoorde dat we zouden komen, in zijn hart had gezegd: “Zullen ze deze keer echt komen of is dit weer een keer dat het niet zal gebeuren? Zullen ze echt komen?” En toen zei hij: “We hoorden het gebrom van de truck en een renner kwam en zei ‘Ze komen er aan!’ Toen wist ik dat het echt gebeurde en dat God ons echt hulp zond.”

“We danken u dat u gekomen bent en ons met onze gezondheid hebt geholpen. We danken u in het bijzonder dat u ons bent komen helpen onze kinderen te leren lezen. Nu hebben we een school. We vragen niets voor onszelf. Maar als wij onze kinderen kunnen leren lezen en schrijven en hen op deze manier kunnen helpen, zal het met ons beter gaan en zullen zij een betere toekomst hebben. Dank u dat u voor onze kinderen bent gekomen.”

De leider van het dorp stond daar en wachtte tot hij zijn emoties onder controle had en zei: “Wij zijn een eenvoudig volk dat ver verwijderd is van hulpbronnen en onderwijs. Maar u bent helemaal van zo ver weg, vanuit Ambon en zelfs van een ander land, Amerika, gekomen. We danken u dat u ons hulp hebt gebracht. En we hebben in de geschiedenis van onze stam nog nooit meegemaakt dat er ook maar één oranje bule (vreemdelingen) naar onze Dusun is gekomen. Dit zal nu deel zijn van onze geschiedenis. We zullen uw gezicht niet vergeten wanneer wij uw gezicht niet meer zien. We willen dat u naar ons terugkomt. Verlaat ons alstublieft niet voor altijd. Dank u dat u ons hebt onderwezen. We wisten de dingen die ons leerde over gezondheid niet. We wisten niet dat de sinaasappels die van de bomen vallen goed zijn om te eten en gezonde vitaminen bevatten. We wisten niet dat er proteïne in de noten zit. Dank u dat u ons op deze manier hebt geholpen. We zullen ons best doen om te leren en gezonder te zijn.”

Tenslotte kregen we bericht dat de tractor ons niet kon komen halen zoals de bedoeling was omdat het bedrijf geen benzine meer had en dat ook niet meer zou hebben tot trucks het kwamen afleveren. De dorpsbewoners reageerden automatisch, een voor een, mannen en vrouwen en kinderen, door alles wat  we al opgestapeld hadden om op de tractor te leggen op te rapen, droegen onze spullen op hun hoofden en geïmproviseerde bamboe dragers op hun rug, zoals backpacking.

Een groep van ongeveer 30 van ons liep samen het dorp uit, stak verschillende rivieren over. Een dorpeling aan elke kant van mij hield mijn armen vast terwijl ik door de modder ploegde die nu weer nat en glad was of door rivieren waadde of naar een hoger gelegen stuk land klom door het struikgewas van de jungle. Ze wezen giftige planten aan die jeuk konden veroorzaken (waarschijnlijk een soort giftige klimplant) die wij moesten vermijden als we hogerop klommen om boven de modderige weg uit te komen die nog onbegaanbaar was.

We kwamen na 2 uur aan op de plek waar de grote truck ons eerder had afgezet. We zetten onze spullen erin, nat, moe en vol verdriet om onze geliefde An en haar gezin. Toen ik aankwam nam ik snel een bad met water in een emmer, aan de achterkant van de pastorie en ging ik terug naar de belangrijkste ruimte om bij An te zitten op de vloer en haar gezicht in een doek te houden. Soms huilde ze, dan weer zag ze er uitgeput en versleten uit, gehuld in verdriet.

We konden binnen het uur een auto regelen die ons de hele nacht zou meenemen, een tocht van 7 uur terug over de berg en door de jungle. Het was gevaarlijk om in het donker te reizen omdat de weg door de regen was weggespoeld. Grondverschuivingen sneden de weg soms doormidden, duisternis omhulde ons en er waren alleen maar de twee lampen op de auto. We waren allemaal versleten. Ik viel in slaap terwijl ik gevraagd had  dat er steeds één van ons team voorin zou zitten om voortdurend tegen de bestuurder te praten zodat hij niet slaperig zou worden.

De 7 uur durende tocht was tenslotte een rit van 9 uur en ik reed het laatste uur omdat onze chauffeur gewoon niet meer kon. Hij was te moe. Ik nam An, Kathy, Claudia en de verloskundige met mij en de bestuurder mee in een auto naar de speedboot om An zo spoedig mogelijk thuis te krijgen. We vertrokken binnen 2 uur na onze aankomst bij de pastorie en na 9 uur rijden kwamen we om 6.30 aan bij de haven. Ik kocht om 7 uur in de ochtend kaartjes bij het loket en de boot vertrok om 8 uur. An was uitgeput en zwak maar nog steeds vastbesloten naar haar gezin te gaan. Ze vroeg wanneer we zouden aankomen.

Toen we bij het huis van de pastor waren kreeg ik eindelijk bereik op mijn telefoon en kon ik voortdurend communiceren met de pastor van An en haar man door sms’jes te sturen over de plek waar we ons bevonden. Een klein vrachtwagentje wachtte ons bij aankomst op in de haven van Ambon. An en ik konden, toen we eenmaal in de wagen op weg naar haar huis zaten, niet stoppen met huilen. We reden de korte afstand in 30 minuten en kwamen bij haar huis aan om 11 uur. Dat was 18 uur later dan het moment waarop we wakker waren geworden en het nieuws hadden gehoord en naar huis reisden.

An steunde op mij toen we uit auto stapten vlakbij het huis, tot we haar slaapkamer binnenstapten waar haar zoon was neergelegd in zijn eenvoudige kleine houten open kist, gekleed in een mooi nieuw pak en stropdas en zwarte tennisschoenen. Hij had nooit eerder een kostuum gedragen. Ze viel op de open kist en huilde smartelijk om haar baby boy die mama en papa had verlaten.

De hitte, de emotie en uitputting waren te groot. An viel flauw en we droegen haar naar een rustbank net buiten de slaapkamerdeur waar Gerson lag. We brachten haar weer bij met alcohol op een watje en namen, om er zeker van te zijn dat ze in orde was, haar bloeddruk op omdat ze hoge bloeddruk heeft en vroegen haar om alsjeblieft te rusten. Ze viel in slaap, haar kracht en adrenaline waren op. Ik was dankbaar voor haar dat ze na zo’n lange reis en een niet te bevatten verlies kon rusten.

Claudia, Kathy en ik gingen toen weg om naar ons huis te gaan om te douchen, andere kleren aan te doen en een paar uur later weer terug te gaan naar haar huis om een tijd te hebben het Woord te delen met hen die hun medeleven kwamen betuigen in het huis. August deelde het Woord en toen zij afsloten met twee korte liederen zat ik tussen An en Hum, haar man, die op de rand van het bed naast de kist van Gerson, die nog steeds open was, zaten. Naast mij zaten Wesley, hun oudste zoon  en Dolly (An’s zuster, die op de grond zat), dan hun twee dochters en de moeder van An die op het bed aan de andere kant van de kist van Gerson zat. Toen zij begonnen met de slotliederen voelde ik dat een verandering en een kracht de kamer vulde. An begon rustig te zingen samen met de anderen en haar man en kinderen. De Trooster was gekomen en Hij zou hier blijven.

De rest van het team dat we hadden achtergelaten rustte achter in het dorp uit gedurende een paar uur omdat de bestuurders van ons team uitgeput waren van al onze inspanningen en niet geslapen hadden. De weg was gevaarlijk en daarom vroeg ik hen minimaal een paar uur te slapen voordat zij terug gingen reizen over de lange, donkere weg om de boot te halen waar ze mee gekomen waren. Dat deden ze en ze kwamen veilig aan op zaterdag, maar een paar uur na mijn auto.

De volgende dag, zondag, bleven we allemaal ’s ochtends thuis om wat rust te krijgen en woonden toen om 3 uur de begrafenis van Gerson bij. Ik zou u willen vragen voor An en haar gezin te bidden. Het team uit de VS is geweldig geweest en is de hele tijd bij ons gebleven. Ze gingen ook met ons mee naar de begrafenis en daarna zullen we rust nemen tot zij vertrekken.

Ik wilde dit juist nu schrijven om het van mijn hart naar uw hart over te brengen. Ik houd van u allemaal vanwege uw steun en uw gebeden. Ik bid dat de trouw van onze God meer en meer zal worden geopenbaard aan u zoals Hij dit aan ons heeft geopenbaard in deze dagen waarin wij mochten dienen en uitreiken naar hen die nog moeten worden aangeraakt door de Waarheid.  Zijn naam is Jezus en we geven Hem alle glorie voor de grote dingen die Hij heeft gedaan.

Samenwerkend met u in de voortgang van het Koninkrijk van God in de Molukken, Indonesië!

Donna Brown, Zendelinge.

Het verkrijgen van medische zorg en medicijnen is een groot probleem op de Tanimbar archipel. De mensen zijn erg arm en er zijn weinig tot geen voorzieningen. We hielpen met de start van 2 kleine medicijnposten, strategisch gesitueerd op de archipel, zodat de afstand tot de medicijnen zo kort mogelijk wordt. De bedoeling is dat deze postjes uiteindelijk zelfvoorzienend worden.

Op het eiland Kisar is eindelijk een arts gestationeerd. De mensen op Lakor en Moa zijn erg blij met de medicijnwinkeltjes die via SIZ door donaties gerealiseerd zijn. Met name op het eiland Lakor, waar nog geen aspirientje(!) te koop is, ondanks dat er 11 dorpjes zijn, is men erg blij met onze mini apotheek. De apotheekjes vallen onder onze Indonesische stichting 'Gazelle'.

Fondsen die u momenteel doneert gaan nu naar kleinschalige medische outreaches die jaarlijks in het gebied door IZ georganiseerd worden, met inzet van zeer gemotiveerd lokaal medisch geschoold personeel. In de niet al te verre toekomst hopen we deze outreaches te doen vanaf onze eigen zendingsboot.

Mocht er meer nieuws zijn, dan houden wij u op deze pagina op de hoogte.